29 Şubat 2012 Çarşamba

Bülent Keçeli - Ah! Ya! Hu!

Ücra'nın 'Mustafa Irgat' Sayısından.





Ah! Ya! Hu!

                            - ayşe şiir’e -

1976 yılıydı (kim sanıyorsa) sanırım, omuzum-uz bir melek uçurur. o gün bilinç-dışı uçar “temsil edilemeyen’e”. tutabilene aşk olsun. gömebilene.
bende aile’m eksik’tir. bir soluk ha eksik, ha’tam. “bu benim’dir”, derim-sonra; tünel özne’sne’nin gidişgeliş ayar’dığı kapalı hava’dır. tut gözlerini açarsın havada bulut. uzun bu sunulan “yemiş”-memiş. memet’in ilgisi memet’e turgutuyar’ısı.
bizde ırgat (mustaaırgat, 1950), “ayna” damarları girift uy’durmuş. “ayna” sessiz’in adı, ulaşırken sesli unutuşum. yüze yüz kalmış; biribirimize sayımlayalım, deye. sayımsuyum, ten’den sayıldığın gün.
açılmış bir tırnak (”), bu ses olasılığı mı. soru yine zarif bir işaret olabilir mi, bir dize sonunda. böyle gökeyleşir ırgat; sen’sin’dir. yalnız’sin’dir. ayna’nın biri de göz’dür.
solugh bölümü:
bi kimyager için (raş’ben) sabun’la mum aradaki,sabun’la mum arasında eriyen “ait” var. incitme gerçek’leşir incinme. dil’de yok’sa bun kayar. mum ki dik “osmanlı” muştusu. belki diyorum boyu kısa’dır, tamir’at gereken “yaşantı” uçar na u’çar yer-altına, zaman-mekan umarım. umarım marmara’ya ışk u’zar. bun’a kim itildi bir kimyager (raş’ben) için. bir kılcal merdiveninin bir basamağı çakılıysa, bataklıklar çırpınmasını öğrendiğimiz.
“kuka” için bir ve çok anlamdan iki mesel çocukluk türedi, oyunu sürenler için. çocukların evcilik tarakları (renkli, geniş...) ucunu damladı dan. o oyunun taşları, mermerleri mezar’mı arıyordu, su’ya ırgat. alt alta toplansın,ayrıksılaşsın bütün intiharlar. ki (raş’ben) boynumu seveyim. acım acım akıtılıyorsun.
emiyoruz, belki “ücra” tat. bu, belki biz (doktor’la) kötücül emicileriz. deniz altında “alıntıları” ayarsız bir dirimi geçemezsek dayanamayız. -biliyorum, bu bun bir cümle herkeze.
oysa o çiğlik seninse bir kök ve mistik değindiğimiz teğ’et, bizi, beni bir düşe bıraktı ve olsun kandırıldı. emiyoruz ve -artık- hal garipliği ve ses, görüntü vb. şeyler “proce”lerdik.
“ücra” sıkı toprak olmaya da razıdır. tartışılsın. o’nla bun’la değil, harfiye ayrılalım o’nlardan. ayrıtıldık. şimdilik birileri esiyor, gürlüyor, ne güz ve el bir askıdır, şiir’de gocaman, ottoman hacim.
dorugh bölümü:
yer’in om’ca altında; boş bir basamak, gerçek ve bir adım yükseltmeye bu sıcaklık yetmeyebilir, bir ileri dağılabilir. hala kamburumuzda yansır. yansır bir bağçeye devleti biçimsizinde tarifleyiş, ve höyükler tek’ti yine “bir” değil. yinelediğimiz ak edilmemiş yassı, korku tualleri arasında düş(ül)ecek “baş” bir son’u gösterdi. bu kutsaliyet; mukaddes ihanet; “terbiyesi” onarımsız ve mürit’li bir terbiyeyi dışlayacaktı ve sıkı toprak parçası yarım ana’lar doldurur çok sığ öldürülenlerle. ve ben (raş’ben) derim, birşey’i öğretememiş birine ırgat, ortaklaşanlardan, çabalamış ve çalmış apoletli ağaçların dinlencesinden bir ışık “olmamış”, varsıl bir “misyon” varolmamakmış.
ey, hurufat gölgesi, gemini azıya almadan kaşıyorsun pruvanı, sen dua’yla keskin bir yanını arıyorsun insanın, son duası olursa bu yıldızlara, gömülür. alıp götürürer, bir kısık ışığı ayla’larlar. kekemeleşir coşku bir bütün gen tasalarlar.
o kim’i okuduğuna emr’olmuştur. şeyh müritine sıçrar, şehrin sokağında zamandan bir kapı açar:
“kibrit sulu dip derişik akıntılar kökleşir, dökülür elhamdülillah!”
o yapmayalnız koşu gitti odasında. bir boğaz’ın temizlediği tarih indirdi marmara’ya...
bir yer’de, bir şey’de, bir kim’de soluyoruz. bekleyen, bekleten oluyor savuruyor ayağını boşluğa, vurduğu ve vurgun yediği beyaz sayfa dokunuyor nefesine, sinmiyorsa bu sınırlıkta yasa(k) sana, sen ölüyorsun ama güvercinler bu saçlara konuyor, toprak kokmuyor, toprak iletmiyor... sadece boşa bir teslim olma. yanıtımızı “bir” hazırlasaydı nivise’ye.
ciddi gayrı reddi’sin söze. azıklanmış okşarı kağıtları. tarih bir kum fırtınama tutulur, ikibinlerde.
solugh bölümü:
“yalvarmam ki sorunum ailem’dir,” korodan çıktım, kolkola hapsoldum. gülünmüş bu ten sarı yasak’lı devamlı tünemiş, kendimi, uzak dururum diye böyle yazdım. zırh işlenmiş ve koşarken ter şehvetin kokuşurken zevk almaktı. verilen bu kapış cılkı iyinelenirken nelerin kaçtığı sende öldürmüştür. ırgat... daha ne’yi görüntüden kurtardı, yara tıl bırakılıp yazılmıştı kulübesinde kuyruğun süpürdüğü tem, izler yaratılıp daha yazamadan biz ay’lanıvermişiz. herşeyi bozarak suçlamışız.
böyle(ce) bir söz’ü resmedebilir, yazıyı kandıralım. biz karadık (ücra), kırmızı boz aynasını kapsadı. zinhar! poetik ödlerimiz patlamada, sevgili boncuklar görünmek için dizgeleşir misiniz.
sanki “tanış” tarih’te notların, noktaların düzmece uykusuzluğun ve uykusuzluk san’at, hayatı torbaya katan imha gecikmiş ta ki ikincisi’ne yaraştığımız heves yarılmaya karşı bir nesne durdurmazmış. ayık ve başka. izdüşüm anılmış ve basılan deprem eprimiş perdeyi yırtık denize. bir düşü ayıklıyorum, böylece söyler: çukurda kan niye kalmıştır, birikmiş midir, niye gece olmuştur olanlar, vampirler roman yaya sığınaktır. yatır’gat diyorum yine.
“doğru” kaçtın bohemden, dönüşün olmayacağı için, “bir kerre” yarattın, yaratık. ve son sen söz vermeden cehennemine aguşundun. yaşadığın hayatın çoğunluğu düş. karabasan görgüsüzü bi çok kişi... bu bilinç-dışı hali ama görüntü bir karanlık tualde resmedilebilir mi. lehçe’n sabık çün söz söyler, düş.
dorugh bölümü:
sıfırdan bir beyaz perde. beyaz, gölgeden gölgeye teslim edilmiş. bir yaratık ararsak bir daha, yokkk. bu üçgen her açının solundan sıyrılıp, ışık alırken siyahbeyaz aşınmış, gün kalmış, onları yaşamış, adımbaş’ları yaşamış ve iki üç yazmış.
böyle yazmanın, anlatının bedeli vardır da, kakışımın, sürükleyişin, yaratışın, karşı duruşun ne’yi var o’na bakmalıyız. sine’ye yaslanır ama yaşlanmaz.
aşk da böyle, iyi. ece ece siktir etmiş vehm’i. düzgün yaşamayıp, düzenin söylevine diskedilmiş kayıttan cayar. öyle bir ürer ve üretir, ölü doğur, bir yaratığım mı olur.
bugünü eyliyor hurç ucumuzda, bir uyuyorduk zannıyla, uyuşan sadeliğe yükseldik. kuş vb. şunu söyleyledin: “terbiyet kanadını ilk-el ana-anlatı karmaşamızın üstünü örttü;” zikri zerkeyledik, söz ötesine. bilinmezin kıyısında durmadık, zaten bilinemezdi, bu. ve bunu sözleyledin: ‘Bir gün “şair” hoş-hâl ola, haber eyle, ta kim hazretine varıp özür dileyim.’ ol şair iç-güdüsüyle hal eylendi, damla kadar sofu idi ve “ait” hissetmedi. ayak ucumuzda dünya hissettik, ağ için. ve şunlar için desteyledin: “Şair Güdü’n - Yüklü’Özne’nin dediği zuhura geldi.” şiir fuhuş aracı idi, erkten şehvetini kaldırmadı zannımca, uçu verdi, kayı verdi. dul güdü’ye “Yeniden Üretim Tarzı Hazretleri”nden istedi gaip çocuğunu. altı çocuk bu diyeti tüketim hissetmediler, çoğul çoğul koyuttular. yok-çoğul bir resim, elimizde, avucumuzda arzu nesnesi. koltuk-altlarımızdan uçar fani şeytan, neresinde, bunun, der; gıcırtı.
ş’imdi, haykırış (sestir), kahkaha (hır’dır), ha nefesini bir araya eyleyelim, bu bir motiftir (türk) ise kendi’si için bu si açıklanmalıdır karşılığı var’sa karşıtı. diye hiç’se biz neyi temiz’lik tutacağız. bu soruya bir cevap, varsın... uçucu kimlikler topluluğu, gelip geçer mi darb-ı mesel, kime anlatılıp, alt edilecek... elele tutuşup bir yazgı mı, şehvet/şiddet. ha söyleyleyelim: “Kurban adına, ölümü biraz daha temiz tutalım”

Bülent KEÇELİ      

(Ücra-25 Mayıs 2005)





--
Murat Üstübal'a Teşekkürler.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder